"Nie, nie zażywam narkotyków, zażywam książki"
Ingeborg Bachmann

sobota, 30 lipca 2011

Świat według kasety...czyli czas nostalgii- część pierwsza:)

Poszłam ci ja dziś w deszcz, poszłam. Nie chciałam już iść bez celu, ostatnio bez celu leżałam i siedziałam, tak więc postanowiłam pokonać drogę z punktu A do punktu B. W deszczu, w smutku potruchtałam, szybkim, miarowym krokiem do mojego gniazda rodzinnego. Cieszyłam się na samotne chwilę z moim starym domkiem.
Jak tylko poczułam ten zapach klatki, a potem jedyny w swoim rodzaju zapach mieszkania (każdy dom, ma swój własny niepowtarzalny zapaszek), poczułam jak zalewa mnie błogi spokój:)
W stanach przygnębienia, wtedy kiedy się gubię w tu i teraz zwracam się w kierunku przeszłości. Nie jest to specjalnie konstruktywna metoda, raczej ucieczkowa, ale działa i to jest najważniejsze!
Tak więc zrobiłam herbatkę w moim starym kubku i zaczęłam grzebać w starych kalendarzach i listach. Uhmmm:)
Nosek nacieszył się zapachem, oczki zapiskami, pozostały jeszcze uszki, które łaknęły dźwięków. Ale one głodne były nie jakichkolwiek dźwięków. One chciały usłyszeć dźwięki z kasety magnetofonowej!
Mam taki rytuał, że jak jestem w domu (sama) to muszę odsłuchać kilku wybranych kaset. Choćby po troszku. Są takie dźwięki, które napawają mą duszę poczuciem bezpieczeństwa. Jakość odsłuchu nie jest najczystsza, niektórych kaset nie można już odtworzyć, ale taki to już ich urok:)
Oto one kasety cudowne!

Każda z nich kojarzy mi się z innym czasem, z innymi wydarzeniami. Na przykład Susane Vega (to ta kaseta z   najbardziej znanym numerem Luka-zresztą bardzo, bardzo smutnym wbrew pozorom) kojarzy mi się z czasem matury. Przy niej się uczyłam do egzaminu z polskiego. Dead Can Dance i Tom Waits z pewnym chłopcem (ehh) i tak dalej  i tak dalej:)





Mogę wprawdzie wysłuchać tego na płytach albo poprzez youtube, ale to NIE TO SAMO! naprawdę!

Mój tato przez wiele lat zbierał kasety. Ale najważniejsze są te trzy pierwsze z firmy Joker: jak widać są odpowiednio ponumerowane:)


Się śpiewało w języku suahili po angielsku: szikązą...eh wspomnienie!:))




W podstawówce na lekcji muzyki pani poprosiła żeby każdy napisał wypracowanie na temat swojego ulubionego wykonawcy. I ja napisałam o Enyi. Nikt nie wiedział o czym mówię, a i ja sama byłam słabo doinformowana, bowiem pewna byłam, że Watermark to jej nazwisko hihi

Kaset jest bardzo dużo. Leżą biedne takie zakurzone. Oddam im więc należną im cześć: oddam cześć części kaset. Umieszczanie zdjęć wszystkich mogłoby się okazać nudne dla osób niezwiązanych emocjonalnie z obiektami:)



zdjęcia można powiększyć;)

Zastanawiam się gdzie się podziała reszta moich kaset!?

I a propo znalazłam moje stare wysłużone Rangersy. Przez kilka lat nosiłam je wiosna, lato, jesień, zima. Było się twardzielem było:) Ehh się wzruszyłam. Ten mój pokoik kojarzy mi się z najfajniejszym czasem w życiu. Matura, pierwsze lata studiów. Słowem WOLNOŚĆ!


Niektóre kasety są absolutnie niepowtarzalne, niedostępne na żadnym rynku świata. To te nagrywane przez mojego tatę. Własne kompilację. Mamy nagraną także całą serie Rock n' Roll Historia Powszechna audycji, która miała swoją emisje w nieistniejącym już Radiu BIS. Prowadził ją Piotr Metz (potem można było ją usłyszeć także w Trójce).


Czy gdzieś dostaniecie nagrania Powtórki z rozrywki? w takiej ilości? Nagrania Dymu z papierosa, Serwus jestem nerwus, Kabaretu Potem. Tu są nagrane wszystkie gwiazdkowe karpie. Teraz są wszystkie na jednej płycie, ale kiedyś trzeba było ich szukać, bowiem każdy był nagrany na innej kasecie. Wymagało to nie małej cierpliwości:


Oto moje skarby największe: na 18-ste urodziny klasa składała się na prezent. Oto on:)


I na koniec moja skromna kolekcja: słabiutko (ja już zbierałam płyty CD) znak czasu:)) Ale są tam dwie kasety z całą audycją poświęconą Agnieszce Osieckiej sprzed ponad 10 lat, jest zgrany do cna Turnau w Trójce i kaseta Maanamu "Ballady", przy której zalewałam się 15 lat temu łzami przez chłopca od Dead Can Dance. Czego chcieć więcej?:)


Wzięło mnie przy tych dźwiękach błogich na grzebanie w szafach i wygrzebałam spódnice, letnią, długa, taką hipisowską, na którą znów wróciła moda:) Pytanie tylko czy jeszcze uda mi się ją na siebie wzuć tego lata?
Potem zaczęłam grzebać w książkach i mało się nie rozryczałam tak mi się zrobiło wspomnieniowo!
Ale o tym w następnym odcinku:)

P.S Ten post wydaję mi się jakoś strasznie infantylny. To pewnie dlatego, że się cofnęłam w czasie:)
Już mi jest dużo lepieej:)

Chodźmy W Deszcz...


Jeśli się zaraz nie nastąpi proces pionizacji mojej cielesności i proces poruszania nogami to zwariuje! Dlatego posłucham pana Fisza i pana Envee wzuje trzewiki, wdzieje płaszczyk przeciwdeszczowy i pójdę w deszcz...gdzie-kol-wiek!!:)

czwartek, 28 lipca 2011

Frytko-lęk:)

Zapragnęłam dziś zrobić frytki. Ojej ojej też mi powód do umieszczania posta na blogu!
Ale trzeba Wam wiedzieć, że nie robiłam frytek od 3 lat. Frytki, bowiem podobnie jak pszczoły napawają mnie lękiem. Nie same frytki w swej postaci, ale raczej proces ich przygotowywania. Elementem stresogennym w tym wypadku nie są ziemniaki ale olej wespół zespół z patelnią:)

A oto co się wydarzyło 3 lata temu. Posłuchajcie:

Trzy lata temu udaliśmy się z moim "jeszcze nie-mężem" na urlop do naszego ukochanego Trójmiasta, konkretnie Gdańska, dzielnicy Jelitkowo, ulica Jelenia:) Przyjechaliśmy styrani podróżą pociągiem (jeszcze wtedy nie byliśmy w posiadaniu Fordzicy Cherry Baby boom) jakoś późnym wieczorem, zapakowaliśmy nasze graty do wynajętego pokoju i udaliśmy się do pobliskiego sklepu w celu zaopatrzeniowym, a że sklep ów był dość ubogo zatowarowany padło na frytki, takie wiecie mrożone plus olej rzecz jasna:)
Dostęp do kuchni i wszystkich jej zasobów naczyniowych mieliśmy swobodny, bowiem był to taki mini akademik- przybudówka z kilkoma pokojami, dwoma łazienkami i wspólną kuchnią. Tak wiec głodni niemożliwie wybraliśmy garnek, wlaliśmy odpowiednią ilość oleju, przygotowaliśmy do zrzutu fryty, włączyliśmy gaz i czekamy, czekamy...no ale zaraz zaraz cóż za fascynująca historia! Wstawili garnek z olejem na fryty i czekają. Rany jaka dramaturgia!
Oj dobra, dobra przechodzę do sedna...
Tak sobie czekamy beztrosko, głodni niemożliwie i troszkę jednak znudzeni, aż tu nagle olej wraz z garnkiem postanowili nam pierwszy wieczór urlopowy urozmaicić. Olej ów się rozgrzał do czerwoności a garnek zapłonął. Zapłonął pięknym równym płomieniem.
Ja głupawki nagłej ze stresu dostałam, stałam oparta o framugę drzwi, wydawałam idiotyczne dźwięki i jedyne na co było mnie stać to komunikat: wodą dziada, wodą! (ot inteligencja!). Na szczęście mój "jeszcze nie mąż" zachował zimną krew, opatulił gorący garnek w ręcznik i szybkim krokiem oddalił się z miejsca zbrodni. Czyniąc ów manewr zdążył jeszcze otrzeć się o przerażonego właściciela, który stał już w kuchni z wielką gaśnicą gotową do odpalenia!!
Na szczęście garnek, (albo olej) który zdaje się czyhał na nasze życie został spacyfikowany,a my spać położyliśmy się głodni. Pan właściciel nie wykazał się miłosierdziem i nie poczęstował nas chlebem, ani nawet wodą. Na szczęście pozwolił nam zostać, choć pewnie zaufaniem już nas szczególnie mocno nie darzył:))
I tak oto szczęśliwie zakończyła się przygoda z frytkami. Od tamtego czasu nie robiliśmy frytek ani razu (oprócz takich z piekarnika kupnych)

Ale dziś zapragnęłam frytek, takich z patelni, ociekających tłuszczem! Uzbroiłam się w wiedzę praktyczną pt: "co zrobić kiedy olej płonie",  obrałam, pokroiłam ziemniaka (jednego na próbę) i postawiłam patelnie  z olejem na gazie. Uwierzycie jeśli Wam powiem, że dwa razy zestawiałam patelnie z ognia? Wyobraźnie mam nad wyraz rozwiniętą! Ale w końcu się wzięłam za fraki i rzekłam: "cholera jasna, miliony ludzi robi frytki (ilu milionom płoną kuchnię nie chcę wiedzieć), może nawet w tej chwili tysiące ludzi oddaje się tej właśnie czynności, więc proszę mi tu scen nie robić ino patelnie na gaz postawić, swoje odczekać, paznokci nie obgryzać, ziemniaki na rozgrzany olej wrzucić!" Wobec takiego diktum jedyne co mogłam zrobić to postawić patelnie na ogniu i ziemniaki przemienić we fryty!

Donoszę, że kuchnia jest cała, frytki nie dojedzone (jeszcze kilka innych ziemniaków rzecz jasna dokonało w olejowej kaźni żywota) leżą ciężkawo na talerzu, a  mnie boli brzuch od tłuszczu, który ni cholery się nie chciał wchłaniać w ten noo...papier co to właśnie wchłanianiem zbawiennym się parać powinien. Zadania swego nie wykonuję!:( Tak więc nadmiar tłuszczu pozostał bezpiecznie we frytce, ulewając się tu i ówdzie, frytka ta natomiast bez większych ceregieli przeniosła się do żołądka, a tłuszcze zaległy sobie wesoło w tętnicy:)

Przełamałam więc dziś lęk przed frytkami! Hurra ależ ze mnie dzielna kobieta jest, że heeej!

środa, 27 lipca 2011

Nie jestem dziś w sosie, muchy mam w nosie, jestem w kłopocie jak śliwka w kompocie...czyli post mało pozytywny.


Uprzejmie donoszę, że mąż mój cudownie ozdrowiał zaraz po spożyciu pomidorowej zupy-cud:))

Choroba opuściła ciało jego, a teraz siedzi w kącie i się patrzy, się przygląda, słowem czai się. Na kogo się ona, ta choroba czai? Ano na mnie się rzecz jasna zasadza. Już, już przedwczoraj usiadła na mym łożu i włożyła palec do nosa i czeka chyba. Weźmie mnie czy nie weźmie. Gorzej się poczułam i owszem, myślę sobie i na mnie czas przeziębiania przyszedł. Ale nie, zdrowa jestem. Niestety fakt, że jestem zdrowa nie jest kompatybilny żadną miarą z moim ogólnym samopoczuciem psycho-fizycznym. Widać to, że nie mam kataru, kaszlu i nie łzawią mi oczy nie znaczy żem zdrowa na umyśle.
Coś mi się stało. Źle mi i tyle. W ciągu ostatniego tygodnia zdarzył mi się dosłownie jeden dobry dzień. Dobry dzień  w sensie subiektywnego odczucia. Raz tylko naszła mnie fala pozytywnego uczucia, że jest ok, że wszystko się dobrze ułoży, że jeszcze będzie przepięknie, jeszcze będzie normalnie-jak śpiewa Tilt. Jeden dzień. Zupełnie niespodziany, nie spowodowany żadnym konkretnym wydarzeniem. Taki po prostu. Ale moi drodzy ten dzień minął i zaczął się następny. A dzień ten i kilka następnych sponsoruje słówko "lewa" wraz z towarzyszeniem słowa "noga" i czasownikiem oznaczającym przejście od stanu horyzontalnego do pionizacji. Obawiam się, że sponsoruje mnie kurcze sto-noga!!

Znów się przestawiłam na tryb nocny, jak na rasową sowę przystało. Nie powiem, żeby było mi jakoś specjalnie przykro kiedy nocną porą Comedy Central raczy mnie 8 sezonem South Parków. W ogóle nie jest mi przykro:)
Ale to tylko pozory, bowiem jest we mnie ogromna niezgoda na ten stan zawieszenia w próżni, na ten męcząco długi zakręt. Niezgoda na stan rzeczy, który nam nie służy może się objawiać zachowaniem budującym, konstruktywnym czyli działaniem, albo destrukcją. Tryb: działanie się u mnie zaciął. Tryb destrukcja działa bardzo sprawnie. Oscyluje on pomiędzy uczuciem złości i smutku. Z przewagą złości niestety. Smutek jest ostatecznie dobry Zabiera trochę, ale i wiele daję wbrew pozorom pozytywnego, natomiast złość więcej zabiera niż daję. Jednak coś musi dawać jeśli się na niej tak kurczowo zawieszam. Złość daję energię, daję napęd. Nie jest to dobra energia, ale jakaś jest. A smutek? Smutek zabiera energię żeby wstać, żeby zrobić cokolwiek. Więc żeby się nie zamrozić w działaniu zupełnie włączam tryb złość i tak sobie funkcjonuje. Jak tylko zobaczę światełko w wewnętrznym tunelu gaszę je jednym groźnym spojrzeniem. Najgorzej, że złym okiem gaszę także męża, który najpierw próbuje mnie rozbawić, potem jakoś sprowokować, a potem dochodzi do słusznego wniosku: "oho tryb: groźna żona się włączył" i daje mi spokój. Ale ja moi drodzy nie złoszczę się jakoś spektakularnie, nie trzaskam drzwiami (no może troszkę garnkami), złoszczę się do wewnątrz, na zewnątrz milczę z ponurą miną, od czasu do czasu odburkując. Już jestem sama sobą zmęczona!

Definicja złości:

Złość to powodowana strachem reakcja emocjonalna, która pojawia się, gdy zablokowane jest jakieś dążenie, następuje zmiana poczucia kontroli. Złość jest często związana z powtarzającym się oddziaływaniem czynników stresogennych. Osoba narażona na działanie bodźców stresogennych i pozbawiona możliwości reakcji na nie, zaczyna reagować złością.
Złość wyrażana jest spontanicznie: krzykiem, gestami, czasem rękoczynami. Reagowanie złością jest często ucieczką od odpowiedzialności, wówczas gdy człowiek jest niezdolny do rozwiązania trudności. Ludzie wpadają w złość również, gdy nie mają pewności o słuszności własnych poglądów, ale dopuszczają, że nie mają racji.
W przeciwieństwie do gniewu, złość nie jest reakcją kontrolowaną
Niezdolność do rozwiązania trudności...i ucieczka od odpowiedzialności! O TO. TO! I wszystko jasne.

 I tu wracamy do kwestii przeziębienia, które gdyby mi usiadło na głowę, mogłabym bezkarnie robić nic i leżeć. Nie musiałabym iść do Urzędu Pracy i zakrzyknąć: taadaam! jestem! znów! cieszycie się? Rzekłabym  zakatarzonym głosem, że nie mogłam pójść do tego sympatycznego miejsca bom chora. A tak, nie idę, nie załatwiam tych kilku spraw, a potem się złoszczę na siebie. Złoszczę się także na bogu ducha winne brokuły, że się gotują za długo, że nie chcą się z nich robić kotleciki! A przecież tak dobrze mi robiło wcześniej gotowanie. Babranie w jedzeniu dawało mi spokój. Jednak nie dziś. Dziś brokuły patrzyły na mnie złym okiem, marchewka się ścierać nie chciała, a produkty ostatecznie odmówiły współpracy i za cholerę nie chciały się formować w  pieprzone (piii) kotleciki. No ale co się dziwić.
One wszak  nic nie zawiniły! Podeszłam do kwestii gotowania bez serca, to one te brokuły mi serca poskąpiły. No ale w obliczu braku obiadu dla głodnego, WRACAJĄCEGO Z PRACY męża (ja mam wewnętrzny imperatyw męża nakarmić- patrz nie mam nic innego do roboty) postanowiłam dojść jakoś do porozumienia z owym brokułem, jako głównym składnikiem potrawy:)
 Jaaakoooś poszło, tyle, że nie weszło do mej gardzieli:(
 A kuchnia wygląda jak po przejściu huraganu. Oto skutki nerwowego szamotania się po kuchni wielkości kiszki:)
 Oto one wrednie, niesubordynowane kotleciki!


A oto ludek brokułowo-pomidorowy Zdzisław:) (na żywo wyglądał duużo lepiej!)


To tak dla rozluźnienia, bo się zrobiło jakoś tak ciężko i tu na blogu. A to przecież nie o to chodzi, żeby zasmucać. Chociaż chcąc być prawdziwą i takie wpisy ponure czasem na łamach bloga zamieszczać będę. Wybaczcie!!

Dziś w trakcie spożywania (bez apetytu) posiłku obejrzałam "Jeden z dziesięciu", który to program uwielbiam (eh czuję się wtedy taka mądra! hihi) i tam padło pytanie dotyczące Marii Peszek. Myślicie, że jej miło, że jest bohaterką jednego z pytań? Ja bym była dumna, że hej! Ehh jak ja dawno jej nie słuchałam!
Ta piosenka jest kompatybilna ze mną dziś. Z tą różnicą, że ja robiłam kotleciki brokułowe, które mi jakoś specjalnie nie poprawiły humoru. Ale piosenka i owszem:) Eh Maryśka:)


Ciekawe czy wzorem projektu Męskie granie powstanie kiedyś wersja Babskie granie? No to byłoby dobre! Proponuje zestaw: M. Peszek, Nosowska, Brodka, Dąbrowska, dla równowagi hmm może Miśkiewicz...A Wy jakie macie typy na Babskie granie?

P.S
Właśnie obejrzałam dokument o Radiu Wolna Europa (znów) na Kulturze:) Niesamowity! Ciary na plecach.Zwracanie myśli  ku przeszłości daję mi poczucie bezpieczeństwa...złudne.
A za chwilę także na Kulturze przepiękny film "Pora umierać" z cudowną, kochaną Danutą Szaflarską:) OO już mi lepiej cytując Spiętego w Kluczniku zespołu Lao Che:)

poniedziałek, 25 lipca 2011

Post zbiorczy, czyli o pewnej zupie, napadzie patriotyzmu w bibliotece i klubie 27.



Jestem w posiadaniu chorego (czytaj przeziębionego) męża sztuk 1. Na szczęście mąż ów w przeziębieniu bywa bardziej uroczy niż upierdliwy. A to pewnie dlatego, że szybko dochodzi do siebie i nie zdąży ze stanu: patrz jaki jestem uroczy, spójrz mi głęboko w załzawione oczy, wprowadzić siebie i mnie w stan jestem upierdliwy bom ledwo żywy...Tak więc mój uroczy małżonek przyjął wczoraj pokornie formę kokonu (w roli kokonu występuje śpiwór),  głowa mu tylko wystawała a z głowy tej, konkretnie z otworu paszczowego wydobywał się raz po raz jęk, formułujący się nieśmiało w ciche wołanie: kochaaanie!, żaabko...pić, jeść, przytuul!:))

 Zanim jednak go napoiłam, nakarmiłam i przytuliłam ochrzaniłam go z góry na dół, bowiem chory jest na swoje własne życzenie. A mówiła żona: zostań w domu, wyleż się, gdzie lezie? Na koncert! Trzeba bo się samemu gra. No to jak trzeba to i pojechał, wrócił, się położył i leeeży. Ale jakże on leży! dostojnie, z honorem leży, tylko spogląda załzawionym okiem i nosem wymownie siąka, no aż żal bierze i serce się ściska. To, to ściśnięte żalem serce kazało mi się pochylić nad potrzebami chorego. Przedarłam się więc przez kordon stworzony z osmarkanych chusteczek i pochyliłam nad małżonkiem i słyszę: zupę, pragnę zupy:) Rosołu się szanownemu mężu (celowy lapsus językowy) zachciało, zamarzyło. No dobrze, ok ale przecież nie zrobię rosołu z mięsa, które leży w markecie od czasów niepamiętnych zapewne. Jest niedziela, dziś rano na pewno nie przybyło. A rosół z kostki to gwałt na rosole, dopuścić do takiego nadużycia w moim domu nie mogę:) Zatem pomidorową zrobię. Pomidorowa na kostce się jakoś obroni:) Kostka niestety pełna chemii, te "zdrowe" wyszły, wyszły i nie wróciły. No, ale nie ma co, trzeba wykorzystać to co jest w domu. Mąż głodny, chory! Włączyłam zatem tryb "żona" i udałam się w drogę. Najpierw spacer po lesie (na boso), potem relaks na ławce z książką, następnie taka nasłoneczniona udałam się do marketu po produkty na ową zupę. Rany jak mi się nie chciało! No ale nic, małżeństwo to przecież także obowiązki wobec chorego męża. Żartuje, żartuje opieka nad zasmarkanym małżonkiem to czysta przyjemność!

Zaopatrzyłam kuchnie w radyjko i ziuch, ziuch w towarzystwie Marcina Kydryńskiego, Billy Holliday i pana Coltraina ugotowałam obiad:) Cudownie się kroi warzywka, obiera ziemniaczki i smaży jajeczka (na drugie najlepszy obiad świata: młode ziemniaczki z koperkiem, kalafior i świeże jaja od kur wychowywanych bezstresowo) przy dźwiękach niedzielnej sjesty. W przerwach dla niepoznaki poczytywałam "Zupę z granatów", a apatyt wzrastał sukcesywnie:)) 
Zupa wyszła wyśmienita!!!! Do wczoraj mistrzem zupy pomidorowej był mój mąż. Na nią mnie podrywał, nią mnie raczył jako swoją dziewczynę, narzeczoną a teraz jako żonę. No ale wczoraj zrzuciłam męża z piedestału zupowego. No jakże ja mogłam męża takiego chorego tak bezpardonowo zrzucić?! Zła żona, zła! A FE!:)))

Dziś mąż mój cudownie ozdrowiały po powrocie z pracy pobiegł na próbę, a ja wcześniej udałam się do biblioteki. Znów jak ostatnim razem trafiłam na ostatnie pół godziny i na tłumy wakacyjnych czytaczy, którzy jeszcze bardziej przetrzebili półki! No gdzie oni byli wcześniej, gdzie się oni podziewali przed wakacjami? ja się pytam :)
Na szczęście wakacyjni jakoś ominęli półkę z literaturą polską, co z nowo przybyłymi nowościami otworzyło przede mną morze rodzimej literatury. Obudził się we mnie czytelniczy patriotyzm i zaopatrzyłam się w 5 książek. W 5 polskich książek. Wybór był trudny. Dwie musiałam odłożyć-przepraszam pana Marka Nowakowskiego-jeszcze wrócę! I tak wyszłam z jedną książką więcej niż jest w regulaminie. No ale jak rzekła miła pani bibliotekarka robiąc wgląd w moje konto czytelnicze: taka przykładna czytelniczka może wziąć o jedną więcej:) no dziękuje bardzo:) Mam nadzieje, że kryzys czytelniczy został wczoraj przełamany dzięki Zupie z granatów i teraz już ruszę z kopyta! A oto moje łupy:


Od góry:
1) "Akademia pana Brzechwy" pod red. Marianowicza (zainspirowana postem o książce na blogu u Bazyla, musiałam ją zdobyć-dawno nie miałam w rękach książki tak leciwej, normalnie seniorka)
2) "Blady Niko" Tomek Tryzna (czytałam jego "Idź i kochaj" dawno temu, za wyborem akurat tej książki przemawia jeszcze cudownie duży druk)
3) "Czerwony rower" Anna Kozłowska (z chęcią się rozpłynę w dobrym czytadle, słyszałam wprawdzie, że nie jest tak dobra jak "Piaskowa góra", ale to nic, to nic)
4) "Panna Farbelin" Stefan Chwin (ze względu na Gdańsk- chyba znów w tym roku nie pojedziemy, a ja tak bardzo tęsknie!)
5) "Każdy żyje jak umie" Andrzej Mularczyk (chyba scenarzyście serialu "Dom" mogę zaufać?, poza tym wzięło mnie na kresy i kresowiaków)
Zadowoolona jestem:))

Poza tym w sobotę miałam okazję obejrzeć koncert "Męskie granie" na żywo dzięki uprzejmości internetu. Ehh cudnie, cudnie! Pan Fisz i pan Emade i ich Tworzywo obudzili wspomnienia sprzed kilku lat, kiedy się w chłopakach zasłuchiwało do cna, Janerka przypomniał Gdańsk sprzed 2 lat kiedy to byliśmy na jego koncercie. Ehhh. Przegapiłam koncert Lao Che:( Na zakończenie wystąpiło VOO VOO. Głos Wagla, jego charakterystyczna gitarka w towarzystwie pianina Leszka Możdżera to istny RAJ!! 
Na trasie jeszcze został Wrocław i Poznań. Przegapić chyba tego wydarzenia muzycznego nie możemy. Jeśli spłyną na nas oczekiwane nadprogramowe pieniądze, to pojedziemy. Ja już podjęłam decyzję:)


W sobotę doszła także wiadomość o śmierci Amy Winehouse. Nidy się w niej nie zasłuchiwałam ale szkoda dziewczyny:( Miała tylko 27 lat. Dołączyła do tzw: klubu 27. W tym samym roku życia odeszli inni wielcy, nieszczęśliwi: Janis Joplin, Jimi Hendrix, Jim Morrison i Kurt Cobain. Czy to było zamierzone działanie? Czy przedawkowała specjalnie? Ponoć podjęła decyzję o podjęciu leczenia. Hmmm. Smutno!



Próbowali wysłać mnie na odwyk, ale powiedziałam 'nie, nie, nie'
Tak, jestem zła, ale kiedy się zmienię, dowiesz sie o tym
Nie mam na to czasu, a jeśli mój tata twierdzi, że ze mną w porządku
On stara się, żebym poszła na odwyk, ale ja nie pójdę (nie pójdę, nie pójdę)

Wolę być w domu z Ray'em
Szkoda mi tych siedemnastu dni
Bo nie ma tu nic
Nie ma tu nic, czego mógłbyś mnie nauczyć
Dlatego nie moge uczyć się od pana Hathaway

Nie wyniosłamz zbyt dużo z tych lekcji
ale wiem, że powodem nie jest potłuczone szkło

Próbowali wysłać mnie na odwyk, ale powiedziałam 'nie, nie, nie'
Tak, jestem zła, ale kiedy się zmienię, dowiesz sie o tym
Nie mam na to czasu, a nawet jeśli mój tata twierdzi, że ze mną w porządku
On stara się, żebym poszła na odwyk, ale ja nie pójdę (nie pójdę, nie pójdę)

Facet powiedział "jak sądzisz, dlaczego tu jesteś?"
Powiedziałąm, ze nie mam pojęcia
Kochanie, powoli cię tracę
Więc ciągle mam przy sobie bultelkę
On powiedział: myślę, że ty po prostu masz depresję,
Pocałuj mnie, kochanie, i idź odpocząć

Próbowali wysłać mnie na odwyk, ale powiedziałam "nie, nie nie"
Tak, byłam zła, ale kiedy się zmienię, dowiesz się o tym


Nigdy więcej nie będe piła
Ja po prostu, ohh, ja po prostu potrzebuje przyjaciela
Nie spędzę tam dziesięciu tygodni
(tylko po to) Żeby oni myśleli, ze się wyleczyłam

I to nie jest moja duma
Tak będzie, póki moje łzy nie wyschną

Próbowali wysłać mnie na odwyk, ale powiedziałam 'nie, nie, nie'
Tak, jestem zła, ale kiedy się zmienię, dowiesz sie o tym
Nie mam na to czasu, a nawet jeśli mój tata twierdzi, że ze mną w porządku
On stara się, żebym poszła na odwyk, ale ja nie pójdę (nie pójdę, nie pójdę)



Uciekam na film na Kulturze "Hallam Foe" Miłego wieczoru:)

piątek, 22 lipca 2011

22 lipca oddano do użytku...Trasę W-Z i prywatnie naleśniki na słodko:)


Co byśmy dziś robili gdybyśmy mieli rok nooo na przykład, a niech będzie 79. Co robili moi rodzice 22 lipca 79 roku ze mną w koszyku 5 miesięczną? (tak, tak moi drodzy ja się fantastycznie mieściłam w koszyku na zakupy, takim wiklinowym) niezbyt rosła bowiem byłam wyskakując na świat 2 miesiące przed czasem. Co robilibyśmy my gdyby dziś nadal obowiązywało święto 22 lipca?
 Rany mielibyśmy kolejny długi weekend!
Wiec panie i panowie siedzielibyśmy na działkach, na wyjazdach, na piknikach, siedzielibyśmy mokrzy i wkurzeni, że pogoda nas zrobiła w bambuko, że lato sobie poszło ( a ja wiem gdzie ono jest, to lato. Lato jest w miejscowości Rowy nad morzem- mówiła mi dziś koleżanka, która tam wypoczynkuje. Cały tydzień jest tam pięknie). No więc siedzielibyśmy pozamykani w domkach, szczęśliwy, że mamy wolne, zajadalibyśmy kiełbaski i inne dobra:) I moglibyśmy być stuprocentowo pewni, że coś, jakiś ważny obiekt zostanie dziś z wielką pompą otwarty.

Tak, tak przez lata 3 maja, 11 listopada czy 15 sierpnia ludzkość siedziała w pracy, za to 22 lipca (1945-1990) świętowała dzień wolny od pracy i cieszyła się z otwarcia kolejnego nowego obiektu. Partyjni prominenci mieli rokrocznie ręce pełne nożyczek do przecinania wstęg. Słowem strasznie dużo obowiązków:)) Rzecz jasna oprócz wyjazdów, pikników, nasz kraj pełen był (szczególnie w latach 60) narad, uroczystości odznaczania licznych zasłużonych dla Polski Ludowej i akademii ku czci w zakładach pracy.
Oczywiście nie wszystkie inwestycje ( te mniejsze w szczególności) gotowe były do oddania akurat 22 lipca. Niektóre mieszkania oddawane było oficjalnie w lipcu, przyszli lokatorzy uczestniczyli w tym doniosłym wydarzeniu w letnich sukienkach i sandałach, a faktycznie klucze odbierali już w grubych czapach i kożuchach ciesząc się, że  Wigilię spędzą już w nowym domu (zaraz po przykręceniu drzwi, wyprostowaniu okien i naprawieniu innych akcesoriów):)))
Jednakże mówiąc delikatnie w dobrym tonie było oddawać obiekt właśnie 22 lipca. O i nadać owemu obiektowi taką właśnie nazwę:)

22 lipca 1949 oddano do użytku maszt radiowy w Raszynie
- zrekonstruowano Kolumnę Zygmunta
- ukończono budowę Trasy W-Z


22 lipca 1952 Sejm uchwalił nową Konstytucję i zmienił oficjalnie nazwę kraju na Polską Rzeczpospolitą Ludową

22 lipca 1955 otwarto Pałac Kultury i Nauki im. Józefa Stalina, oraz Stadion Dziesięciolecia. Budowa PKiN trwała 3 lata, zginęło 16 Rosjan, wyburzono pozostałości prawie 200 kamienic. Władysław Broniewski nazwał go "koszmarnym snem pijanego cukiernika" a a francuski aktor Gerard Phillipe zauważył, że jest "mały ale gustowny" :))


22 lipca 1964 na ulice wjechały pierwsze samochody Warszawa 203


22 lipca 1973 wyprodukowano pierwszy egzemplarz Fiata 126p


22 lipca 1974 oddano do użytku Trasę Łazienkowską, Wisłostradę i odbudowaną Zamek Królewski i Port Północny w Gdańsku


i tak dalej i tak dalej a żeby zmniejszyć nieco kaliber to w 79 w Bydgoszczy oddano nową kładkę przez Brdę!!  Hihi był to czas wakacji moja mama pochodziła z okolic Bydgoszczy. Może akurat jechała do babci mnie pokazać i zatrzymała się w tym czasie popodziwiać nową kładkę. Niewykluczone:))
W tymże samym roku oddano jeszcze obie jezdnię na ulicy Puławskiej, Dom Strażaka we wsi Pęczkowo, Stadion OSiR w Świętochłowicach-Piaśnikach (pobity został wtedy rekord na trybunach zasiadł nadkomplet widzów:),  w Warszawie oddano do użytku spaloną w wyniku wybuchu Rotundę (na drugi dzień robotnicy powrócili do pracy, by ostatecznie oddać obiekt w październiku) a w  Bydgoszczy  (znów) oddano nową zajezdnie tramwajową...:)) Normalnie urodzaj.

Jest jeszcze duża ilość ulic w Polsce noszącej nazwę 22 lipca. O na przykład w miejscowości nieopodal mojego miasta w Przylepie na ulicy 22 lipca znajduje się Poczta:)


http://pomnikihanby.pl/index.html

Ja w ramach 22 lipca oddałam do użytku mnie i mojemu małżowi naleśniki z twarożkiem, smażonym bananem i polewą z czekolady. W sam raz na chandrę pogodową:))


Mniam-mniam-mniam:)))

środa, 20 lipca 2011

One Lovely blog award plus spowiedź zaległa...dwa w jednym...22 odsłony:) PLUS 4 BONUSOWE pt: "No, czy ja jestem normalna?"

Zostałam zaproszona do zabawy kolejnej przez książkowca i Sardegnę. Dziękuje bardzo!
Zasady zabawy:
1) Na swoim blogu dodaj notkę dotyczącą nominacji, pamiętając żeby zaznaczyć, kto Ciebie wytypował.
2) Napisz w siedmiu punktach coś, czego inni o Tobie nie wiedzą
3) Wytypuj 16 osób do zabawy, pomijając tę, która Cię wytypowała
4) Umieść na blogach wszystkich przez Ciebie wytypowanych informację, że zostali przez Ciebie wybrani:)
Do dzieła:)
Rzecz jasna jeśli ktoś nie będzie miał ochoty się przyłączyć, to po prostu się nie przyłączy:)) Kolejność przypadkowa:)

Zapraszam:

1) czytanki anki
2) kasia. eire
3) charliebibliotekarz
4) Mag
5) dr Kohoutek
6) przynadziei
7) Eva Scriba
8) marta
9) kasia
10) wysypisko, czyli wszystko...
11) Monika Sjoholm
12) bazyl
13) the book
14) naia
15) Mikropolis
16) Orchisss
cholipka! się zagapiłam i wytypowałam o jedną osobę więcej. Skasowałam więc bezczelnie na chybił trafił jedną osobę, ale przecież zaproszenia już poszły hihi, więc wracam wykasowaną niecnie Isabelle!!:))

**********************************************************
Rany julek ruszyła kolejna zabawa blogowa, zostałam także do niej zaproszona:)
 Ale jak tu do kolejnej zabawy wkroczyć jeśli się z tej wcześniejszej "nie wywiązało"? Wstyd, wstyd odtąd, dotąd ciuś, ciuś, ciuś! Minął ponad miesiąc odkąd zostałam zaproszona do  poprzedniej zabawy przez dwie osoby Ksiażkowca i Kasie.eire. Odkładałam to i odkładałam. Powód tego był prosty. Jak wiecie cierpię na problem z syntezą i obawiałam się, że jak już się zabiorę do "pracy" to już nigdy nie skończę i post zacznie mierzyć kilometry! hihi (uwaga obawy były jak najbardziej uzasadnione)

I mam pomysł, może połączę te dwie zabawy w jedno? Myślę, że mogę tak zrobić. Do pewnego punktu będzie zabawa pierwsza, zaległa, a od któregoś (7 przed końcem) rozpocznie się druga. Świetnie to sobie wymyśliłam! Plus mojego nazwijmy to delikatnie "zagapienia się" jest taki, że jako, że o sobie opowiadam pierwszy raz nie muszę się zastanawiać czego jeszcze nie było;)

Tyle tytułem wstępu.

A więc start: Ty, który wchodzisz żegnaj się z nadzieją hihihihihi


Dla tych, którzy lubią by było zwięźle i krótko dłuższe "punkty" będą opatrzone wstępem, o czym rzecz będzie (jak w Muminkach)...

O tym, że jestem na zakręcie zawodowym: praca w zawodzie czy jednak odwrót?...

1) Marzę o własnym biznesie. Obecnie jestem na zakręcie i nie wiem co mam ze sobą począć. Czy szukać szczęścia w zawodzie, podjąć jakieś kolejne studia i liczyć na to, że jednak jakiś cud się zdarzy i trafi się praca w zawodzie. Czy może podjąć jakieś własne działania w tej materii? Ale od razu pojawia się się pytanie: czy ja chcę nadal pracować w zawodzie, czy to "na swoim" czy na etacie? Pod koniec roku miną dwa lata odkąd nie mam kontaktu z zawodem (oprócz okazyjnych fuszek) i stwierdzam, że nie tęsknie jakoś specjalnie, więc może to nie jest moja droga?

O tym, że marze o Kluboksięgarni, czyli o tym jak próbowałam wyciągnąć kasę z Unii i jak to łatwiej zdobyć środki na wiertarkę niż na szeroko rozumianą działalność kulturalną...

2) W pierwszych miesiącach bezrobocia unosiłam się ze szczęścia, uwolniona od odpowiedzialności za problemy innych, zaczęłam marzyć. Przypomniało mi się małe marzenie. Otóż marzy mi się (nie mnie jednej hihi) własna Kluboksięgarnia (potem przemianowana na czytelnie, w ramach oszczędności) w której można by napić się kawy, zjeść ciasto, poczytać, posłuchać dobrej muzyki, obejrzeć film. Plan był taki żeby połączyć profesję zawodową z pasją i wprowadzić tam także różnego rodzaju warsztaty psycho-rozwojowe plus spotkania z ciekawymi ludźmi, akcję dla dzieciaków i tak dalej i tak dalej. Nawet poczyniłam w tym kierunku starania zdobycia na ten cel pieniędzy z Funduszy Unijnych, ale niestety łatwiej uzyskać pieniądze na wiertarkę niż na takie jakiekolwiek działania kulturalne. Mieszkam w mieście ani dużym, ani małym, ale jedno jest pewne lokal musiał by być w samym centrum, na samiutkim deptaku,  a tu bardzo szybko zeżarłby mnie czynsz:( W mojej głowie miałam już wystrój wnętrza (kolorowe lata 60 z odnowionymi fotelami, stolikami w stylu "nerka" wiecie.), była już nazwa "Nieznośna lekkość bytu" i ulotka reklamująca (chciałam jakoś unaocznić tym ludziom  w komisji o co mi chodzi), no ale nie wyszło i może to i lepiej, bo może teraz byłabym bezrobotna, z długami i z zamordowanym marzeniem:)

O uzależnieniach słów parę, czyli o tym jak mi się ręce trzęsą kiedy zbyt długo nie odwiedzam second-handów i jak wpadam w tzw. ciągi kiedy już tam zajdę...

3) Jestem uzależniona od biblioteki (to wiecie), oraz od kupowania w second-handach. Mam tzw. oko. Potrafię jednym rzutem owego oka ocenić jakość ciuchów w nowo otwartym miejscu. Mam kilka swoich ulubionych, do których zaglądam namiętnie i wydaje w nich pieniądze, szczególnie te, których nie mam:) Mam w szafie mnóstwo ciuchów, niektórych w ogóle nie noszę, ale mam także dużo tzw. łupów, czyli ciuchów, które uwielbiam. Od kilku lat nie kupuje niczego (oprócz bielizny)  w normalnych sklepach. Po co? Miewam odruchy odstawienne kiedy zbyt długo nie bywam w second, oraz wpadam w tzw. ciągi, co się objawia tym, że jak kupię jeden ciuch, to z kupnem następnego nie mam problemu (na szczęście nie są to duże kwoty), oraz tym, że wejście do jednego second znaczy, że muszę odwiedzić jeszcze kilka na trasie. Zdarzyło mi się także specjalnie jechać, poszukiwać przypadkiem zauważonego wcześniej w obcym mieście second. Tak było w Krakowie kiedy z mężem długi czas szukaliśmy second z torebkami, który przyuważyłam w pierwszy dzień. Trzeba było go odnaleźć. Opłaciło się, bo mam stamtąd moją ukochaną torebkę (nową za 16zł). Zdarza mi się okłamywać współmałża w kwestii zakupów, no ale która z nas czasem nie zaniża ceny zakupionego ciucha? hihi u mnie wszystko kosztuje 10zł. Niewielka różnica. Takie małe kosmetyczne kłamstewko:)) Kolejny dowód, żem uzależniona: mogę o tym gadać i gadać. Naprawdę już bez śmiechu: mam z tym problem! A może by tak otworzyć second hand? Myślę nad tym:)

O korelacji lenistwa z bałaganiarstwem i o zgubnych skutkach negatywnego perfekcjonizmu, czyli albo robię coś idealnie, że mucha nie siada, albo wcale, najczęstsza opcja to wcale. O braku wiary w siebie słów kilka...

4) Jestem leniuszkiem i bałaganiarą. Leniwizm (uknułam nawet nowy termin) świetnie koreluje z bałaganiarstwem:) Miewam napad na sprzątanie (świetnie sprząta się przy K. Jandzie") jej "równo poukładane stosy bielizny, to jest to..." bywają motywujące. Jestem perfekcjonistką i ten perfekcjonizm także świetnie zgrywa się z lenistwem. Paradoksalnie mój perfekcjonizm jest dość złudny, bowiem właśnie on nie pozwala mi ruszyć, wychodzę  z założenia, że jeśli coś robić to najlepiej, albo robię coś na 100%, albo w ogóle. I tu z odsieczą przychodzi mój brak wiary w siebie, ciągłe poczucie braku kompetencji...przy dodaniu do tego lenistwa wychodzi to, że ogólnie mało rzeczy w życiu robię. Czuję, że stoję w miejscu. Negatywny perfekcjonizm (tak go sobie nazwę na potrzebę chwili) przekłada się na różne dziedziny życia, także na odbiór sztuki. Znaczy to tyle, że nie zachwyca mnie nic co jest przeciętne, raczkujące, nie takie jakie być powinno (w moim rozumowaniu), więc jeśli mam się zachwycić zespołem to nie wystarczy, że chłopaki mają chęci i zapał do gry, ale jeśli nie grają technicznie dobrze, nie mają iskry Bożej mnie nie zachwycą. I tak jest z wieloma rzeczami. Albo sprzątam idealnie, albo w ogóle itd, itp. Albo powiem zdanie po angielsku poprawnie, albo w ogóle, a że poprawnie nie umiem, nie próbuje nawet. To bardzo zabiera siłę i odbiera szansę na rozwój. Sama sobie podstawiam nogę. Do tego jestem bardzo krytyczna wobec siebie. Wiem, że stawianie sobie wysokiej poprzeczki, nie do przeskoczenia jest jakby to powiedzieć mechanizmem ochronnym przed ewentualną porażką. Tak, tak rozpykałam siebie świetnie.

O niemożności pisania recenzji książkowych...

 5) Nadmierny perfekcjonizm blokuje mnie także tu na blogu. Myślę sobie, że nie umiem pisać o książkach i co? i faktycznie o nich nie piszę, choć bardzo bym chciała. Zwłaszcza jak mnie coś zachwyci nie potrafię. Mam kilka rozgrzebanych "recenzji". Mam nawet notatki, poważnie do książki "Dom Augusty", która to książka mnie rozłożyła na części pierwsze! Nie wierzycie? proszę bardzo:

Czytając robiłam notatki z powiązań rodzinnych, następujących po sobie faktów. Kleiło mi się to z oj kleiło. Tak miałam wielkie plany!:))

O permanentnej niechęci do wszelakiej maści urzędów ze szczególnym uwzględnieniem Poczty Polskiej...

6) Nie cierpię urzędów i załatwiania spraw urzędowych. A poczty to już organicznie nie znoszę. Jestem chora jak mam coś wysłać (jedna z blogerek coś o tym wie hihi). Dobrze, że już można słać maile. Swego czasu potrafiłam list do babci nosić w plecaku, tak długo aż się zdezaktualizował i trzeba było pisać na nowo (brrr) nie znosiłam tej czynności!

O pamiętnikach prowadzonych przez X lat i o pewnym szyfrze...

7) Przez wiele lat, dokładnie od 93 roku (VII klasa) pisałam pamiętniki. Mam tych zeszytów (takich zwykłych) kilkanaście. W nowe stulecie weszłam z kalendarzem, który pełnił częściowo funkcję szuflady na myśli. Od dłuższego czasu piszę coraz mniej (tylko co, gdzie i kiedy), odkąd założyłam bloga nie piszę w kalendarzu praktycznie w ogóle. Te pamiętniki pisałam szyfrem, tak żeby nikt ich nie przeczytał:))
Napiszę do Was coś szyfrem:
 Eypag pspbp czrtgjgcg td supwg aygtluljd!
Napisałam "Droga osobo (nie ma ę,ą,ś,ć itd) czytajaca te slowa gratuluje" Ciężko się piszę na kompie. Pisałam tym językiem tak sprawnie jakbym pisała po polsku (czasem zdarzało mi się odruchowo mylić literki). Ten język to system. Można go rozpykać. Przydaję się taka umiejętność w okresie dorastania fachowo zwanym okresem adolescencji (hihi), nikt nie przeczyta zapisków:)

O wieku durnym i chmurnym, czyli o nastoletnim buncie słów kilka...

8) Idąc tym tropem w okresie dorastania i buntu (szybko się rozkręciłam), bo 7 klasie byłam dość niegrzeczną dziewczynką (choć teraz sobie myślę, że oj nie było aż tak źle). Pierwszy raz się upiłam w 7 klasie, pierwszego papierosa też zapaliłam w 13 roku życia (popularnego, na 13 urodziny, we własnym domu-ot inteligencja). Pewnie dlatego nie urosłam zbytnio hihi. Pyskowałam, byłam nieposłuszna. Ale trudno nie być nieposłusznym kiedy się ma czas do... uwaga...do 20.15 (do dziś nie wiem dlaczego akurat do tej godziny). Nie przeszkadzało mi to jednakże do tej pory się upić i wytrzeźwieć. Nie wiem jak to się wtedy robiło, że na drugi dzień szłam do szkoły! no jak? na kacu? Teraz po wypiciu dwóch drinków choruje przez tydzień:). Miało się kiedyś kondychę hihi. No, nie byłam grzecznym, spokojnym, uładzonym dziewczęciem. Sprawiałam trochę kłopotów, choć patrząc na towarzystwo, w jakim się obracałam i tak byłam bardzo grzeczna i jednak rozsądna...chociaż kto wie, co by było gdyby mnie puszczono do Jarocina na przykład? Plusem tego, że tak szybko przyszedł czas mojego buntu, jest to,że w wieku 17 lat już mi przeszło i stałam się grzeczna:) A bunt jest potrzebny, to zdrowo się zbuntować:) Na pierwsze samodzielne wakacje pojechałam mając już 18 lat (i bardzo dobrze!)

O punk rocku, pasiakach i o pokoleniowym porozumieniu w tej materii...

9) Idąc dalej tym tropem. W 7 klasie, po krótkiej acz burzliwej przygodzie z New Kids On The Block i Roxette odkryłam muzykę punk-rockową, zaczęłam biegać w pasiakach i trampkach, a na szyi nosiłam kłódeczkę, piłam i rzecz jasna tanie wina-FUJ! (ehh czasy!). Miałam to szczęście, że mój tato także zasmakował w tej muzyce ( nie w tanich winach hihi), więc nie toczyliśmy odwiecznego boju o różnicę pokoleniową w kwestii muzyki. Wręcz przeciwnie. Inspirowaliśmy się wzajemnie:) On mi Pink Floyd, ja mu Dezertera, on mi w późniejszym czasie Led Zeppelin, ja mu jakieś moje odkrycie:) Nie powiem, to fajne jest!!

O pewnych 16 urodzinach i jednej ucieczce...niedaleko...

10) Raz na 16 urodziny uciekłam z domu na jedną noc. Bo kto to widział mieć w dniu urodzin czas do godziny 21?! Poskutkowało. Potem mogłam wracać coraz później, ale bez szału. Rok później czas miałam do północy. Wróciłam o czasie, trzeźwa jak niemowlę:)) Aaaa te 16 urodziny obywały się w schronie przeciwlotniczym, niemalże w centrum miasta. Nigdy wcześniej i nigdy potem nie gościłam na własnym święcie tylu obcych ludzi:)) O północy przyjechała policją i nas spisała. Większych konsekwencji nie było. Więcej już nie sprawiałam takich kłopotów:)

O ignorancji interpunkcyjnej i o pamięci ręki słów kilka...

11) Wracamy do tu i teraz. Nie sympatyzuje z przecinkami. Ni cholery nie wiem kiedy się je stawia! Wiem tylko, że przed że i który. Tego jestem pewna:) Reszta prób jest improwizacją:) acha miewam problemy z "nie" przed...często się muszę zastanowić: razem czy osobno? Najwięcej kuch zdarza się kiedy piszę na klawiaturze. Oj na kompie zdarza mi się walnąć niemożliwego kleksa, który nie zdarzyłby się gdybym pisała ręcznie. Pamieć ręki jest długa jak pamięć słonia:)

O fobii słów kilka...

12) Boję się owadów (etnomofobia), szczególnie pszczół i os (szerszeni się bać jasna sprawa). Lęk przed pszczołami zwie się apiofobia. Lęk mój jest tak rozwinięty, że potrafię siedzieć wiele godzin z zamkniętymi oknami z lęku przed tym, że coś wleci. Próbowałam nawet przespać ten lęk zostawiając na noc otwarte okno, ale nad ranem zawsze się budziłam i biegłam zamknąć. Tego lata w końcu mam siatki w oknach i czuje się wolna!:))

O przechodzeniu w popłochu na drugą stronę ulicy, czyli o lękach słów kilka...

13) W ogóle jestem osobą tchórzliwą i lękową. Pracuję mi wyobraźnia i w różnych niegroźnych sytuacjach upatruje  zagrożenia np: idziemy ulicą, w oddali widzę grupę ludzi, w mojej głowie uruchamia się film, że na pewno są niebezpieczni. Ciągnę męża, czy osobę, z którą idę na drugą stronę. Mój lęk rzadko kiedy jest zasadny. Boję się także o moich bliskich. Mąż zawsze musi się meldować jak jedzie gdzieś dalej. Kiedy na ulicy słyszę, bądź widzę karetkę automatycznie robię przegląd gdzie są moi bliscy. To jest myśl ulotna, trwa krótko, szybko ją weryfikuje i uspokajam. Ale jednak jest:( Według psychologów często tak jest, że osoby lękowe kumulują lęk w jednej rzeczy, żeby ów lęk dookreślić. W moim wypadku są to pszczoły i osy. Mi się ta teoria zgadza.

O gadaniu do siebie i ciągłym "siedzeniu w głowie"...

14) Często gadam sama ze sobą (to zdrowe), także wszystko sama ze sobą przegaduje. Intelektualizuje, werbalizuje każdą myśl, każde uczucie muszę ubrać w słowa. To się nazywa siedzenie w głowie. Terapeuta powiedział by, że werbalizacja chroni mnie przed czuciem. Jak coś nie ma swojego wytłumaczenia (i nie chodzi o to, że musi to być coś realnego, coś co można udowodnić), czegoś nie mogę nazwać, w głowie przetrawić to to nie istnieje. Czasem bywa dość męczące, zamyka na czyste przeżywanie:)

ONE LOVELY BLOG AWARD:)

15) Tak naprawdę zawsze chciałam robić w kulturze:) Skończyć filmoznawstwo i być taką Grażyną Torbicką, albo Justyną Sobolewską i czytać książki w ramach pracy. Póki co przez moment bawiłam się w filmoterapię:)

16) Bywam zazdrosna o to co mają inni. Ale nie jest to zawistne, że nie chcę żeby ta osoba miała, ale ja  też bym chciała. Zazdroszczę różnych rzeczy. W zależności akurat na czym mi zależy, albo czego mi najbardziej brakuję. W tej chwili zazdroszczę ludziom, którzy mają stabilną sytuację finansową i zawodową. AA i podróży! Bardzo chciałabym podróżować:)

17) Czasem włącza mi się na imprezach ordynus. Wtedy zamawiam wściekłego psa i wypijam przy barze. Uwielbiam wścieklaki i wchodzą mi jak woda. Rozbawia mnie zazwyczaj zaskoczona mina barmana:) Nie wyglądam pewnie, na taką co to wścieklaka wrzuca w gardło bez mrugnięcia powieką hihi. Zdarza mi się to bardzo rzadko, ale jest kilka takich miejsc w moim mieście i osób, które ten mechanizm uruchamiają:)

18) Lubię jeździć na rowerze, pływać i łazić po lesie, najlepiej boso:)

19) Jestem babeczką model kieszonkowy. Zawsze byłam najmniejsza i najchudsza w klasie (w dodatku w okularach). Nie jem w stresie. Najmniejsza waga jaka mi się przytrafiła, to o zgrozo 41 kg (brr), bardzo był to dla mnie stresujący czas. Teraz od kilku dobrych lat dobrze mi jest w życiu i ważę 52 kg. Trzymam się tej wagi kurczowo:)

20) Wbrew pozorom jem nieprawdopodobne ilości jedzenia! :)))

21) Papryczką jestem od II klasy szkoły podstawowej. W niektórych kręgach nadal tak do mnie mówią. Bardzo to lubię. Słabo identyfikuje się ze swoim imieniem, choć ostatnio coraz bardziej. Siłą rzeczy coraz więcej ludzi zwraca się do mnie po imieniu. Dobrze jest na nie jednak reagować hihi

22) Jestem "debilem matematycznym" w VII klasie bodajże do obiegu weszły oceny mierne. Zgadnijcie jaką miałam ocenę na świadectwie? ocena ta idealnie odzwierciedlała moje matematyczne umiejętności. Do dziś mam problemy z liczeniem:) Acha jestem także "debilem językowym" uczę się już tyle lat angielskiego i niewiele z tego wynika... wierzcie mi niewiele... wstyd!

Z punktów 18 i 20 jestem bardzo dumna. Są cudownie krótkie i zwięzłe. Bardzo się starałam hihi.

 BONUS:

23) Mam kilka dziwactw: po pierwsze nazywam różne przedmioty, ubrania itp. Teraz już mi troszkę przeszło (nazwę ma tylko telefon, laptop i samochód i rower a i klucze!), ale kiedyś nazywałam praktycznie wszystko. Tak więc miałam sweter Idiotę, spodnie Humpert, Humbert, torbę Maszeńkę i tak dalej, tak dalej:) Nasza samochodzica, Fordzica zwie się Cherry Babyboom (cherry bo wiśniowa, a babyboom, bo poprzedni właściciele wyprodukowali w nim kiedyś dziecię), a i rowerzyca zwie się Pinky (zdjęcie rowerzycy w poście kwietniowym:) A klucze przypięte do miśka nazywają się Waldemar. W moim domu inaczej się ich nie nazywa:) No czy ja jestem normalna?

24) A propo samochodów mam taką jazdę, że widzę w maskach samochodów (tylnych i przednich) twarze. Dla mnie auta mają wyrazy maski. Niektóre są smutne, inne sympatyczne, a jeszcze inne wkurzone i złośliwe (te japońskie). Potrafię  się przy takim autku zatrzymać i mówić do niego, żeby się już tak nie złościł. A i gadam do czajnika jak piszczy, że ojoj jak piszczy, no już, już (a dźwięk gwizdka jest naprawdę rozdzierająco-żałosny:) No, czy ja jestem normalna?

25) W późnym dzieciństwie zaczytywałam się w horrorach Masterton, Smith (później King), nic mnie nie było w stanie przestraszyć. Pisałam też opowiadania- horrory. Jedno pamiętam: facet znalazł odcięte palce w wannie! No ja się pytam normalna jestem? Nie:) Potem obejrzałam film Bergmana "Twarzą w twarz" gdzie pojawia się co jakiś czas starsza pani ze szklanym okiem brr. Od tego momentu boję się wszystkiego:) No, czy ja jestem normalna?

26) acha posiadam umiejętność czytania w chodzie. Normalnie sobie idę i czytam:) Potrafię w ten sposób z dużą szybkością się przemieszczać:) Nie potknęłam się ani razu (w innych momentach i owszem z dużą częstotliwością, to czynie) No, czy ja jestem normalna?

uf JUŻ!:)

poniedziałek, 18 lipca 2011

Festiwal Piosenki Rosyjskiej...tuż za rogiem...i 5 NIZZA na pociechę:)

Tak się akurat składa, że mieszkam na osiedlu znajdującym  się zaraz obok amfiteatru, w którym odbył się w sobotę Festiwal Piosenki Rosyjskiej. Dudnienie towarzyszyło mi przez cały wieczór. Było to dość męczące. Rzecz jasna byłam w domu, nie tam! Za milion dolarów by mnie tam nie zaciągnięto...no może za milion to tak:)
Oglądałam jednym okiem w telewizorku. Z palcem na pilocie na przycisku MUTE gotowym do startu, spozierałam okiem sceptycznym.
Pierwsza część koncertu to konkurs, w którym piosenki rosyjskie (te znane i te mniej znane, te starsze i te młodsze) wykonywali "artyści" polscy. Nie bez powodu słowo artyści ubrałam w cudzysłów, bowiem trudno mi nazwać artystą Stachurskiego, Kasię Zielińską ( która tylko dobrze wygląda i jest aktualnie na topie), czy Natalię Lesz, która zawyła coś niemrawo pod nosem . Wyglądała tak, jakby się zagubiła (ale za to jaką miała kieckę! obrzydliwą, że tak po kobiecemu wbiję szpilkę)

Krótko: wiadomo o co chodzi w takim festiwalu. Zaspokoić upodobania przeciętnego zjadacza chleba. A czego z całym szacunkiem oczekuje taki zwykły zjadacz chleba? Żeby było skocznie, trochę biesiadnie z dyskretną nutką umpa umpa i żeby wszyscy byli piękni i uśmiechnięci. No i tak było niestety.

Jednak na szczęście znalazło się kilka i jasnych punktów w konkursie i poza nim

A) występ kapeli "Poparzeni kawą trzy" no jakież sympatyczne twarze. Nie ma to jak przyjechać na taki festiwal i zrobić sobie jajo:)  Inaczej sobie nie mogę tego wytłumaczyć. Zagrali numer "Soldat" Piatnicy. Ciepło mi się na sercu zrobiło jak ujrzałam chłopaków i jak usłyszałam te cudne, moje ukochane dźwięki ukraińskiej 5'Nizzy


B) występ Sonii Bohosiewicz. Wybrała numet Ałły Pugaczowej i wykonała go z klasą. Ma moc kobieta i ma głos:)


C) występ Platou, którzy wybrali numer Bułata Okudżawy. Podeszli do sprawy  mądrze i dzięki temu nie zamordowali utworu.


D) Sylwia Grzeszczak. Wykonała piosenkę współczesnej rosyjskiej piosenkarki młodego pokolenia. Numer kameralny wykonany z towarzyszeniem pianina. Sama Grzeszczak grała i śpiewała. I robiła to na naprawdę dobrze:)


E) Współprowadząca Alina Artz (także piosenkarka) wykonała w przerwie między częścią konkursową a częścią przeznaczoną dla gwiazd numer Ewy Demarczyk "Czy pamiętasz jak ze mną tańczyłeś walca" i zrobiła to nawet, nawet. Był to miód na moje uszy, po tym zalewie szmiry i tandety.


D) Zespół Bitwy na głosy pod wodzą Urszuli Dudziak wykonał numer Tatu. W porównaniu z późniejszym i wcześniejszym kiczem byli dobrzy, a spośród tych kilku wymienionych jasnych punktów akurat byli najsłabsi.


Jak usłyszałam "Poparzonych kawą trzy" obudziła się we mnie nadzieja, że może jednak Festiwal wdrapał się jednak na jakiś wyższy poziom artystyczny. Nawet wysłałam na chłopaków sms, a niech mają chociaż mój jeden głos:) Moje nadzieję już za chwile okazały się płonne bo na scenę wkroczył Stachursky, wykonał Bielyje rozy, a moje zmysły zostały zgwałcone. Na szczęście nie kazałam im cierpieć dłużej niż kilka sekund. Potem było niewiele lepiej. Ałć, ałć, ałć!


Wniosek jest taki, że obronili się tylko ci wykonawcy, którzy wybrali piosenki z klasyki (klasyka obroni się niejako sama) i podeszli do sprawy z szacunkiem wobec oryginału, a że jeszcze obdarzeni byli szczęśliwie talentem byli jasnym światłem w ciemnym bagnie:) 


GWIAZDY:
Co ma wspólnego Michael Bolton z piosenką rosyjską? Otóż jego dziadkowie pochodzili z Rosji. Ile kosztował nas podatników jego kilkuminutowy koncert nie chce nawet o tym myśleć! Co ma wspólnego z Rosją Julio Iglesias jr? Nie wiem, ale jedno jest pewne, tak obleśnego oślizgłego mężczyzny chyba jeszcze moje kaprawe oczy nie widziały! Musiałam nie tylko wspomóc się przyciskiem mute w pilocie, ale i przełączyć na inny kanał. Odruch wymiotny na szczęście udało mi się jakoś przezwyciężyć, bo mogło się skończyć źle to całe moje oglądanie Festiwalu. A i jeszcze zaświeciła w naszym amfiteatrze prawdziwa gwiazda  światowa!-saksofonista Marcelo Parker. No to był powiew prawdziwej sztuki (krótki), a co ma wspólnego ów pan z Rosją zapytacie. Otóż pan Parker zagrał razem z samym, samiusieńkim Putinem! Odruch wymiotny pomimo zacnych dźwięków się wzmógł niebezpiecznie!!


ZWYCIĘZCY KONKURSU decyzją telewidzów Samowary zostały przyznane:


3 miejsce  Brązowy samowar Sylwia Grzeszczak- myślę sobie może jest jednak szansa!! nadzieja pryska bardzo szybko. 
2 miejsce Stachursky!! Srebrny samowar- pozostały tylko ręce opadnięte jak płetwy:(
1 miejsce Respondek "Złoty samowar"- znany z kabaretu Rak i serialu "Barwy szczęścia"- 50 tysięcy złotych!


Że zapytam Rejsowo:
I KTO ZA TO PŁACI?
-PAN PŁACI, PANI PŁACI. TO SĄ NASZE PIENIĄDZE!!!
Na pocieszenie dodam, że zeszłoroczna edycja, którą oglądaliśmy z mężem dla żartu była dużo gorsza, jeszcze bardziej żenująca. Zdarzały się wtopy, które bawiły nas niezmiernie (to one nas trzymały przed odbiornikiem) na przykład: młoda dzieweczka wykonuje numer Tatu. W jednej ręce trzyma mikrofon, w drugiej megafon. Śpiewa na zmianę raz w mikrofon, raz w megafon, wróć raczej wydaje dźwięki (nazwanie tego śpiewem byłoby nadużyciem semantycznym) i nagle...nagle myli jej się megafon z mikrofonem, ale to nic, to nic bo playback jest niewzruszony:)) Bardzo zabawnie brzmi "śpiew" megafonowy z mikrofonu:)) No ubaw po pachy!! 


TO MOŻE W KOŃCU COŚ DOBREGO?
A PROSZĘ BARDZO:


Na deser moja umiłowana Piatnica. Odkryłam chłopaków kilka lat temu i pokochałam od pierwszej zasłyszanej nuty:) Zespół już nie gra,  każdy poszedł swoją drogą, ale można jeszcze wyszperać ich solowe projekty. Także niezłe i godne najwyższej uwagi.  Solowe projekty Zaporożca (wokal) kojarzą mi się ze Smolikiem. Cudnie brzmi język rosyjski w wydaniu Chilloutowym :)).Panowie zagrali koncert w Stodole 4 lata temu. Nie byłam żałuje bardzo:( PIĘKNY JEST JĘZYK ROSYJSKI!


ehh panowie ehh:)) Wystarczy tylko głos i gitara. Nic więcej!










No i jak tu ich nie kochać!! Się nie da. 


A tu nie potrzeba nawet dwóch. Wystarczy jeden Sergei Babkin. Drugi z nich wokalista poszedł w bardziej komercyjną muzykę, drogi panów się rozeszły:(

sobota, 16 lipca 2011

Halo, halo tu Radio Wolna Europa...na Szerokich workuckich torach, czyli o dokumencie słów kilka:)



Wysypał się worek z dokumentami. Wczoraj o 18.30 na Tvp Kultura obejrzałam 30 minutowy dokument "Workuta. Portret zbiorowy"



Workuta zapisała się w naszej historii szczególnie boleśnie, jest krainą 
niewysłowionego bólu i zła. Workuta leży w północnej Syberii i już sam ten 
fakt sprawia, że u wielu ludzi budzi grozę i lęk. W czasach Stalina 
postanowiono ją uprzemysłowić, bo znaleziono tu potężne złoża węgla 
kamiennego i rud niektórych metali. Młoda władza radziecka już miała spore 
doświadczenie w zagospodarowywaniu odległych terenów Syberii, nauczyła 
się też bardzo "racjonalnie" zdobywać do tych zamierzeń siłę roboczą, 
zresztą najtańszą z możliwych. Po prostu pod pretekstem ideologicznego, 
politycznego obłędu chwytano całe rzesze ludzi, które zsyłano na owe 
olbrzymie budowy socjalizmu. Doświadczyli tych praktyk sami Rosjanie, 
ale także przedstawiciele niemal wszystkich narodów świata. W kopalniach 
Workuty zginęły miliony ludzi. Kogo nie zdołano zaharować na śmierć ten 
umierał z głodu, chłodu lub chorób. Rzadko komu udawało się stamtąd ujść 
cało, a później wrócić do kraju. 
Program przedstawia losy Henryka Sobolewskiego - świadka tamtych 
zdarzeń, którego zawleczono na wschód tuż po wojnie jako żołnierza AK. 
Opowie jak go schwytano, aresztowano, osadzono i wysłano, w jakich 
nieludzkich warunkach przyszło mu żyć i co sprawiło, że przeżył. 


Oprócz tego, że możemy wysłuchać wspomnień dwóch byłych wieźniow, to jeszcze udajemy sie w daleka podróż do Workuty. Poznajemy te tereny, słuchamy co mają do powiedzenia mieszkańcy okolicznych miejscowości, albo podróżujących służbowo dwóch 30 parolatków, którzy sami przyznają, że nic nie wiedzą na temat tego co dzialo sie w Gułagach, czy byli tam Polacy. Dorastali w czasach kiedy w szkole nie uczono o tym. W oficjalnych podręcznikach znalazło się dosłownie  kilka zdań na temat zbrodniczej polityki Stalina.


Najbardziej bolesne są jednak wspomnienia dwóch mężczyzn, którzy spędzili po 10 lat w jednym z workuckich łagrów. Jak to przeżyli? Co było źródłem największych cierpień? Zimno, ciężka praca ponad siły głód. Obaj trafili po przekroczeniu najniższej wagi ciała (47kg) na specjalny oddział, gdzie zostali odkarmieni i wrócili do pracy. W jaki sposób radzono sobie z głodem i brakiem witamin? Były na to różne sposoby. Na wypadające zęby zalane wrzątkiem igliwie i jarzębina, a na kurzą ślepotę wątroba. Ale czyja?! brrr szczurza! Ale po zjedzeniu jej po kilkunastu godzinach wzrok powracał. Po odbyciu kary panowie wrócili do kraju, pokonali drogę nawet 25 tysięcy kilometrów. Obaj mieszkają w Trójmieście i udzielają się w Stowarzyszeniu zrzeszającym byłych więźniów łagrów. W zeszłym roku spotkali się w grupie około 200, dziś (4lata temu) pozostało ich zaledwie 100. Jak sami mówią: codziennie pogrzeb. Przejmujący dokument.


Te wszystkie informację na temat tego jak się żyło w łagrach nie były dla mnie szokiem, bowiem już od kilku lat śledzę filmy dokumentalne na temat Gułagów Jakiś czas temu miałam fisia i czytałam wszystko co mi wpadło w ręce na ten temat. Ale najlepszą publikacją jest książka Anny Applebaum "Gułag" 
Pomimo ciężkości tematu, szczerze ją polecam jest bowiem tak napisana, że się ją czyta jak dobrą powieść, nie można się oderwać. I tylko od czasu do czasu człowiek się łapie za głowę kiedy sobie uświadamia, że to nie jest powieść sensacyjna, że to nie jest fikcja. Tak było! Niesamowita lektura. Pani Applebaum (prywatnie żona Radka Sikorskiego) ma niesamowitą umiejętność pisania o trudnych sprawach, w taki sposób, że się wsiąka w lekturę, nawet nie wiadomo kiedy. Pamiętam, że te kilka lat temu gdy czytałam Gułag siedząc w knajpie ze znajomymi złapałam się na niecierpliwej myśli pt: "ciekawe co tam u moich Zeków. Może jednak pójdę już domu!" Niewątpliwe książka ma moc. Teraz czytam "Między wschodem a zachodem" tej samej autorki.


*********************************************************


Dokumentalny cykl o państwach byłego Związku Radzieckiego "Szerokie tory" można oglądać także na Tvp Kultura codziennie w południe.  Idea jest prosta. Gospodarzem każdego odcinka jest inna osoba, jesteśmy z nią przez jeden dzień. Towarzyszmy jej w codziennych czynnościach.
Tak więc we we wtorek na przykład poznałam z gruzińskiego rolnika, uczestniczyłam w weselu jego wnuczki i odkurzyłam zdjęcie Stalina. Dowiedziałam się też, że to był cudowny człowiek, a informacje o mordach są kłamstwem.
W środę przeniosłam się do stolicy Gruzji i pożyłam w luksusie razem z panią menadżer. Pobiesiadowałam z jej przyjaciółmi, poznałam dzieci i towarzyszyłam w wycieczce na targ staroci, gdzie byli profesorowie historii, i absolwetki konserwatorium sprzedają antyki i przymierają głodem.
W czwartek dla odmiany przeniosłam się do Moskwy i spędziałam dzień z bezdomną Leną, a w piątek śledziłam dzień pracowika muzeum figur woskowych. To był  póki co najweselszy odcinek. Przede mną jeszcze wiele odwiedzin. W przyszłym tygodniu udam się na Ukrainę:)


Patronką "Szerokich torów" jest Barbara Włodarczyk. Osobiście spotyka się ze swoimi bohaterami, za towarzysza mając jedynie operatora kamery. To jest taki rodzaj dokuemtu, który jest życzliwy wobec człowieka, o którym opowiada, nawet wtedy kiedy jest to osoba z marginesu społecznego. Widziałam kiedyś odcinek przedstawiający jeden dzień pracy pracownicy domu opieki starców i inwalidów. Rożne indywidua spotkała pani Barbara na swej reporterskiej drodze, ale nigdy nie pokazała ani cienia zniecierpliwienia czy pogardy. To jest sztuka. Sztuką jest także stworzyć taką atmosferę, by obcy napotkani po drodze ludzie zechcieli porozmawiać, a i niejednokrotnie wpuścić do swojego domu, poczęstować nalewką:)
 Dlatego tak bliska jest mi taka forma reportażu. Niejednokrotnie się spłakałam. Nic więc dziwnego, że cykl ten dostał kila międzynarodowych nagród:) Dla mnie nastrój całego programu tworzą także głosy lektorów. Głos damski to Jolanta Niewiadomska, głos męski to Leszek Sznyter, zdjęcia- Igor Michajłow. Ten i tylko ten zestaw! Dla mnie to arcydzieło telewizyjnego dokumentu. Perełka!


Tu Barbara Włodarczyk odbiera Wiktora:)
http://www.tvp.pl/filmoteka/film-dokumentalny/historia/szerokie-tory/wideo?id=&sort_by=POSITION&sort_desc=false&start_rec=16&listing_mod=&with_video= (na oficjalnej stronie TVP są dostępne odcinki. Ale tylko niektóre)

http://chomikuj.pl/irenty33/FILMY/FILMY+DOKUMENTALNE/Szerokie+tory tu są dostępne odcinki ale niestety tylko po 10 minut (pewnie jest jakiś na to sposób)

*********************************************************

I ostatni dokument obejrzany kilka dni temu późną nocą (tak jest to plus bycia bezrobotnym) polski dokument "Z pozdrowieniami od Sowietów". Dokument ten dotyczył działalności Radia Wolna Europa (RWE),zwanego także Radiem Swoboda. O swojej pracy w nim opowiadali byli pracownicy, redaktorzy, dyrektorzy. Głos mieli także słuchacze zakazanej, skutecznie zagłuszanej przez Sowietów rozgłośni.


Dla mnie jednak największym smaczkiem był krótka powtórka z historii okraszona oryginalnymi zdjęciami i relacjami świadków wydarzeń, opowiadanych przez pryzmat pracy w RWE. Były więc wydarzenia w Poznaniu w 56, rewolucja na Węgrzech w tym samym roku (wtedy to prowadzący audycje popełnili wiele błędów, zbyt emocjonalnie podchodząc do sprawy i podżegając tłumy do z góry przegranej walki). Redaktorzy w roku 68 podczas krwawo stłumionej (przez wojska Układu Warszawskiego-w ym Polaków) Praskiej wiosny wyciągnęli wnioski i wzięli pełną odpowiedzialność za idące w eter słowa. Potem był 78 i Polak zostaję papieżem, następnie pierwsza pielgrzymka do kraju, w 83 Nobel dla Wałęsy (jak wiadomo Wałęsa nie mógł uczestniczyć w ceremonii, nie wypuszczono go z kraju) pozostało mu  wysłuchanie transmisji poprzez RWE. Potem 86 i Czarnobyl. To dzięki RWE ludzie dowiadywali się prawdy, na temat tego co się faktycznie wydarzyło. W 88 roku stał się mały cud. Sowieci przestali zagłuszać stację. Radia można było słuchać bez przeszkód i bezkarnie. Jarzmo opadło, a w konsekwencji w 89 roku w Polsce miały miejsce pierwsze wolne wybory, w Czechosłowacji na czele aksamitnej rewolucji stanął Vaclav Havel i upadł Mur berliński.I o tych wydarzeniach już na czystych falach mówili redaktorzy RWE:)

Obecnie RWE nadaję na przykład w Iraku, Afganistanie...
Można go słuchać w językach:

O przypomniała mi się cudna scena łóżkowa z filmu "Yesterday". Kabel od radia (na falach RWE i Beatlesi) odegrał w tej scenie rolę niebagatelną:))) To tak przy okazji.